कन्येस निराश बघून
कशास घेतला जन्म मुली तूं, आमचे पोटीं
समजत नाहीं काय गे लिहीले, तुझ्या ललाटी
झेप तुझी दिसून आली, जन्मापासूनी
चतूरपणें तूं मान उंचावली, स्व-गुणांनी
तोकडे पडतो सदैव आम्ही, देण्या तुज संधी
खंत वाटते मनांस ह्याची, कधी कधी
उपजत गुण हे जोपासावे, कळते सारे कांहीं
झेप तुझी आणि झेप आमची, विसंगत राही
असे उमलणारे फूल उद्याचे, तूं एक कळी
धन संपत्ती परकिया करतां, आम्हा जवळी
होऊं शकते उणीव त्यांत, कधीं असता आपले
हेच मग दुजाचे समजतां, मन चरकले
प्रयत्न होतील सुखी ठेवण्या, राहून अर्धपोटीं
आशिर्वाद तरी निश्चीत असतील, सदैव तव पाठीं
(कविता)
डॉ. भगवान नागापूरकर
९००७९८५०
जीवनाच्या रगाड्यातून 